Ik ben
zeer geïnteresseerd in afbeeldingen van handen op rotsen en in grotten.
Door de hele geschiedenis heen hebben mensen hun handen afgebeeld.
Eén keer heb ik zelfs zo een hand aangeraakt die duizenden jaren
geleden was afgebeeld. De ervaring was weinig mystiek. Maar toch voelde
het wel direct en aanwezig. Alsof degene die zijn hand daar op de rots
had gezet, dat had gedaan met de opzet dat die hand daar erg lang zou
blijven, zodat wij hem (?) op die manier zouden kunnen ontmoeten.
fotogrammen
[polagrammen]
Veel van die afbeeldingen zijn gemaakt door gekleurde aarde of kleurstof
met de mond op die handen te spuiten (prehistorische inkjet!), zodat er
een negatief beeld op de rots achterbleef. Op precies dezelfde manier
als mijn hand een negatief beeld achterlaat op fotopapier onder de vergroter.
Dan voel ik me ook helemaal in een van de langste (kunstzinnige) tradities
in de geschiedenis staan. In mijn autonome werk gebruik ik mijn hand soms
gewoon als mijn hand, maar meestal maak ik er vormen mee. Ongeveer als
schaduwbeelden op de muur.
Wat techniek betreft, heb ik zwart/wit fotopapier gebruikt, maar ook scanner
input en inkjet print. Daarvan vind ik dat het een belangrijke verwantschap
heeft met de oorspronkelijke technieken.
Misschien is dat ook met de kopieermachine het geval, maar daar heb ik
nog nooit serieus werk op gemaakt. Sinds 93, gebruik af en toe polaroid
SX70 materiaal om fotogrammen te maken. Die ik dan ook Polagrammen noem.
Ik geloof niet dat er veel zijn die dat doen. Ik gebruik natuurlijk de
hedendaagse technologie, die ik ken en die mij ter beschikking staan,
om mijn teken in de tijd te maken.
Precies, zoals de prehistorische mens de nieuwste technologie van hun
beschaving gebruikte. Of de Papua's nog steeds doen.
Of de mensen op Sulawesi in de grot van Gua Leang Leang waar ik die kleine
rode hand aangeraakt heb. Waar die hand mij aangeraakt heeft.
