Het touwtjesstatief vervangt natuurlijk niet het echte statief, maar het kan je net dat ene stopje meer opleveren. Dit is de luxe uitvoering. Met dank aan John voor het statiefboutje. De basic uitvoering heeft aan 2 kanten een lus en je doet één lus rond je camera of je objectief en met je voet stap je op het andere uiteinde of in de lus aan het andere uiteinde. Strak trekken en je wint tot 3 stoppen.
Goedkoper dan IS en zo low-tech dat het al bijna net zo lang bestaat als de fotografie.
Dit is het exemplaar dat ik altijd bij me heb. Ook met een 300mm scheelt het net 2 stops. En een flinke hoeveelheid missers minder.

Een statief zoals dit is een keer toegepast door Theo van Houts, jarenlang staffotograaf van Panorama, in Stockholm. (Hij heeft het niet uitgevonden, zoals hiernaast staat.)

Bedankt Cees Elzenga voor het beantwoorden van de vraag wie de fotograaf was.
Cees verdiende hiermee een touwtjesstatief, ik moet het hem eens op een of andere manier toesturen ;-)

feb 2008-
Dit is de meest recente vorm van mijn touwtjes-statief:



Amerikaanse bezoekers zullen het boutje herkennen als een kentekenplaat-schroefje. Hier in Europa helaas niet aan te komen. Ik heb eerst de zijkanten even afgeschuurd en er toen een klein gaatje in geboord. Het draadje is Kevlar. De aluminium boon is draadspanner van mijn tent. Het is makkelijk te zien waarom dit beter is dan een ring: je kan je touwtje eromheen winden. Het geheel weegt zo'n 3 gram en het spannertje is ongeveer 37mm lang.
Hiermee is het uiterste gewicht wel ongeveer bereikt.

Sinds kort ben ik weer aan het experimenteren met meer andere configuraties. Het ziet er veelbelovend uit. Watch this space ;-)

Ernesto Andrade stuurde mij een e-mail met een bewerking van mijn plaatje tot een briljant idee: twee touwtjes!
Dan heb je een driehoek.
Theoretisch klopt het helemaal, maar in praktijk had ik toch een paar keer het gevoel dat ik minstens één voet miste ;-)
Verder absoluut hilarisch, maar wel goed doorgedacht natuurlijk.

Hier het hele verhaal zoals Dirk Kuin optekende voor Camera Magazine:

Omgekeerd statief

Ook een Van Houts-uitvinding is het 'omgekeerde statief'. Weer een verhaal. Hij gaat vaak naar Zweden. Spreekt bijvoorbeeld de taal. op een keer gaat hij naar Stockholm om een foto te maken van de uitreiking van de Nobelprijs voor de letterkunde aan Garcia Marquez. Hij wist dat voor de fotografen altijd een vlak voor het podium was gereserveerd. "Altijd als je een foto van een Nobelprijsuitreiking ziet is het een foto van opzij: prijsuitreiker en -ontvanger, en profiel. Geen wonder want je mag nergens anders staan." Van Houts zou Van Houts niet zijn als hij zich bij deze gang van zaken zou neerleggen. Hij legde kontakten, dit keer niet met vendelzwaaiers, maar met de leden van het zangkoor, die met muziek de plechtigheid plegen te omlijsten. Die staan mooi op het podium en hebben een prachtig overzicht van de prijsuitreiking en van de genodigden en van de rest van de zaal. Van Houts huurde een jacquet en vermomd als koorlid nam hij in de voorste gelederen plaats op het podium. In zijn binnenzak de al eerder besproken Minox ("klein en bovendien bijna zonder geluid") en aan zijn broekriem een elastiek van ongeveer 40 centimeter. Op het 'moment surpreme' haalt hij het cameraatje uit zijn binnenzak ("de 160 ASA kleurenfilm had ik al opgewaardeerd naar 320"), bevestigt het elastiek eraan ("om genoeg tegendruk te krijgen, zodat ik 'm met een lange sluitertijd toch redelijk stil kon houden, vandaar 'omgekeerd' statief") en maakte met zijn groothoeklensje een prachtige overzichtsfoto. Prijsuitreiking, hofhouding, laureaten, publiek en - niet te vergeten - ergens onderaan het podium een kluwen zwoegende collega's: alles en iedereen stond er op. "Ik denk dat het een sluitertijd van 1/15 of zelfs 1/8 is geweest. En met volle lensopening. Maar het werd - dank zij mijn elastiek - een foto die goed te vergroten was. Later ben ik teruggeweest in Halmstad en toen hing 'ie prominent op mijn tentoonstelling. Het was voor het eerst dat de Zweden konden zien hoe zo'n prijsuitreiking er echt uitzag.

Dirk Kuin, C/M 2-96